5.5.6 Këshilla Final dizajn

Përveç këtyre pesë parimeve të përgjithshme të dizajnit, unë do të doja të ofroj dy këshilla të tjera. Së pari, reagimi i menjëhershëm që mund të hasni kur propozoni një projekt bashkëpunimi masiv është "Askush nuk do të marrë pjesë." Sigurisht që mund të jetë e vërtetë. Në fakt, mungesa e pjesëmarrjes është rreziku më i madh që ndesh projekte në bashkëpunim masiv. Megjithatë, kjo kundërshtim zakonisht lind nga të menduarit rreth situatës në mënyrë të gabuar. Shumë njerëz fillojnë me vete dhe punojnë: "Unë jam i zënë; Nuk do ta bëja këtë. Dhe nuk di asnjeri që do ta bëjë këtë. Pra, askush nuk do ta bëjë këtë. "Në vend që të filloni me veten dhe të punoni, duhet të filloni me të gjithë popullsinë e njerëzve të lidhur në internet dhe të punoni. Nëse vetëm një në një milion njerëz marrin pjesë, atëherë projekti juaj mund të jetë një sukses. Por, nëse merr pjesë vetëm një në një miliard njerëz, atëherë projekti juaj ndoshta do të jetë një dështim. Meqenëse intuita jonë nuk është e mirë për të dalluar midis një milion e një miliardë, duhet të pranojmë se është shumë vështirë të dihet nëse projektet do të gjenerojnë pjesëmarrje të mjaftueshme.

Për ta bërë këtë pak më konkret, le të kthehemi në Galaxy Zoo. Imagjinoni Kevin Schawinski dhe Chris Linton, dy astronomë të ulur në një pijetore në Oksford duke menduar për Galaxy Zoo. Ata kurrë nuk do të kishin menduar dhe kurrë nuk do të kishin menduar se Aida Berges, një nënë e qëndrimit në shtëpi prej 2 personash që jeton në Porto Riko, do të përfundonte klasifikimin e qindra galaktikave në javë (Masters 2009) . Ose konsideroni rastin e David Baker, biokimist që punon në Seattle duke zhvilluar Foldit. Ai kurrë nuk mund të kishte parashikuar që dikush nga McKinney, Texas me emrin Scott "Çizme" Zaccanelli, i cili punonte ditën si blerës për një fabrikë valvulash, do të kalonte mbrëmjet e tij mbresëlënëse të proteinave, përfundimisht duke u renditur në vendin e gjashtë në Foldit Zaccaenlli, nëpërmjet lojës, do të paraqiste një dizajn për një variant më të qëndrueshëm të fibronektinit që Baker dhe grupi i tij gjetën aq premtues se ata vendosën ta sintetizonin atë në laboratorin e tyre (Hand 2010) . Natyrisht, Aida Berges dhe Scott Zaccanelli janë atipike, por kjo është fuqia e internetit: me miliarda njerëz, është tipike për të gjetur atipike.

Së dyti, duke pasur parasysh këtë vështirësi me parashikimin e pjesëmarrjes, dua t'ju kujtoj se krijimi i një projekti masiv bashkëpunimi mund të jetë i rrezikshëm. Ju mund të investoni shumë përpjekje për të ndërtuar një sistem që askush nuk do të dëshirojë të përdorë. Për shembull, Edward Castronova, një studiues kryesor në fushën e ekonomisë së botëve virtuale, të armatosur me një grant prej $ 250,000 nga Fondacioni MacArthur dhe i mbështetur nga një ekip zhvilluesësh, kaloi pothuajse dy vjet duke u përpjekur të ndërtonte një botë virtuale brenda së cilës ai mund të kryejë eksperimente ekonomike. Në fund, e gjithë përpjekja ishte një dështim sepse askush nuk donte të luante në botën virtuale të Castonovës; ajo thjesht nuk ishte shumë zbavitëse (Baker 2008) .

Duke pasur parasysh pasigurinë në lidhje me pjesëmarrjen, e cila është e vështirë për t'u eliminuar, sugjeroj që të përpiqeni të përdorni teknikat e fillimit (Blank 2013) : krijoni prototipa të thjeshta duke përdorur softuer të hapur dhe shikoni nëse mund të demonstroni qëndrueshmëri para se të investoni në pjesë e zhvillimit të softuerit personal. Me fjalë të tjera, kur filloni testimin pilot, projekti juaj nuk do të duket dhe nuk duhet të duket si i lëmuar si Galaxy Zoo ose eBird. Këto projekte, siç janë tani, janë rezultat i viteve të përpjekjeve nga ekipet e mëdha. Nëse projekti juaj do të dështojë - dhe kjo është një mundësi reale - atëherë doni të dështoni shpejt.