6.5 Dwie ramy etyczne

Większość dyskusji na temat etyki badań w celu zmniejszenia rozbieżności pomiędzy konsekwencjonalizmu i deontologii.

Te cztery etyczne zasady szacunku dla osób, życzliwości, sprawiedliwości i szacunku dla prawa i interesu publicznego są w dużej mierze pochodnymi dwóch bardziej abstrakcyjnych ram etycznych: konsekwencjalizmu i deontologii . Zrozumienie tych ram jest pomocne, ponieważ umożliwi zidentyfikowanie, a następnie zrozumienie jednego z najbardziej fundamentalnych napięć w etyce badawczej: wykorzystanie potencjalnie nieetycznych środków do osiągnięcia etycznych celów.

Konsekwencjalizm, którego korzenie tkwią w pracach Jeremy'ego Benthama i Johna Stuarta Milla, skupia się na podejmowaniu działań prowadzących do lepszych państw na świecie (Sinnott-Armstrong 2014) . Zasada Miłosierdzia, która koncentruje się na równoważeniu ryzyka i korzyści, jest głęboko zakorzeniona w myśleniu konsekwencjonistycznym. Z drugiej strony, deontologia, która ma korzenie w pracy Immanuela Kanta, koncentruje się na etycznych obowiązkach, niezależnie od ich konsekwencji (Alexander and Moore 2015) . Zasada szacunku dla osób, która koncentruje się na autonomii uczestników, jest głęboko zakorzeniona w myśleniu deontologicznym. Szybkim i prostym sposobem rozróżnienia tych dwóch ram jest to, że deontolodzy skupiają się na środkach, a konsekwencyści skupiają się na celach .

Aby zobaczyć, jak działają te dwie struktury, rozważ świadomą zgodę. Oba schematy mogą być wykorzystywane do wspierania świadomej zgody, ale z różnych powodów. Konsekwentny argument za świadomą zgodą jest taki, że pomaga zapobiegać szkodom dla uczestników, zabraniając badań, które nie równoważą właściwie ryzyka i przewidywanych korzyści. Innymi słowy, konsekwencjalistyczne myślenie wspierałoby świadomą zgodę, ponieważ pomaga zapobiegać złym wynikom dla uczestników. Jednak deontologiczny argument za świadomą zgodą koncentruje się na obowiązku badacza do poszanowania autonomii jej uczestników. Biorąc pod uwagę te podejścia, czysty konsekwencjaliści mogą chcieć odstąpić od wymogu świadomej zgody w otoczeniu, w którym nie ma ryzyka, podczas gdy czysty deontolog może nie.

Zarówno konsekwencjalizm, jak i deontologia oferują ważne wglądy etyczne, ale każdy może być doprowadzony do absurdalnych skrajności. W przypadku konsekwencjalizmu jeden z tych skrajnych przypadków można nazwać " przeszczepem" . Wyobraź sobie lekarza, który ma pięciu pacjentów umierających na niewydolność narządów i jednego zdrowego pacjenta, którego narządy mogą uratować wszystkie pięć. W pewnych warunkach lekarz konsekwencjiowy będzie mógł - a nawet musi - zabić zdrowego pacjenta, aby uzyskać jego narządy. To całkowite skupienie się na końcach, bez względu na środki, jest wadliwe.

Podobnie, deontologia może również zostać wykorzystana do niezręcznych ekstremów, na przykład w przypadku, który można by nazwać bombą zegarową . Wyobraź sobie policjanta, który schwytał terrorystę, który zna lokalizację tykającej bomby zegarowej, która zabije miliony ludzi. Deontologiczna policjantka nie kłamie, by oszukać terrorystę i ujawnić lokalizację bomby. To całkowite skupienie się na środkach, bez względu na cel, również jest wadliwe.

W praktyce większość badaczy społecznych domyślnie obejmuje mieszankę tych dwóch etycznych ram. Zauważenie tego połączenia szkół etycznych pomaga wyjaśnić, dlaczego wiele debat etycznych - które są zazwyczaj między tymi, którzy są bardziej konsekwentni, a tymi bardziej deontologicznymi - nie robią dużego postępu. Konsekwencjo- naliści na ogół oferują argumenty o końcowych argumentach, które nie są przekonujące dla deontologów, którzy martwią się o środki. Podobnie, deontolodzy mają tendencję do przedstawiania argumentów na temat środków, które nie są przekonujące dla konkwistentystów, którzy koncentrują się na celach. Argumenty między konsekwencjalistami i deontologami są jak dwie statki przechodzące w nocy.

Jednym z rozwiązań tych debat będzie dla naukowców społecznych opracowanie spójnej, moralnie solidnej i łatwej do zastosowania mieszanki konsekwencji i deontologii. Niestety jest to mało prawdopodobne; filozofowie od dawna zmagają się z tymi problemami. Naukowcy mogą jednak korzystać z tych dwóch etycznych ram - i czterech zasad, które sugerują - aby uzasadnić etyczne wyzwania, wyjaśnić kompromisy i zaproponować ulepszenia w projektach badawczych.