6.3 Digital verschilt

Sociaal onderzoek in het digitale tijdperk heeft verschillende kenmerken en daarom roept verschillende ethische vragen.

In het analoge tijdperk was het meeste sociale onderzoek relatief beperkt en opereerde het binnen een reeks redelijk duidelijke regels. Sociaal onderzoek in het digitale tijdperk is anders. Onderzoekers - vaak in samenwerking met bedrijven en overheden - hebben meer macht over deelnemers dan in het verleden, en de regels over hoe die kracht moet worden gebruikt, zijn nog niet duidelijk. Met macht bedoel ik eenvoudig het vermogen om dingen met mensen te doen zonder hun toestemming of zelfs bewustzijn. Het soort dingen dat onderzoekers aan mensen kunnen doen, is observeren van hun gedrag en inschrijven bij experimenten. Omdat de kracht van onderzoekers om te observeren en te verstoren toeneemt, is er geen gelijkwaardige toename in duidelijkheid over hoe die kracht zou moeten worden gebruikt. In feite moeten onderzoekers beslissen hoe ze hun macht kunnen uitoefenen op basis van inconsistente en overlappende regels, wetten en normen. Deze combinatie van krachtige mogelijkheden en vage richtlijnen creëert moeilijke situaties.

Een reeks van bevoegdheden die onderzoekers nu hebben, is het vermogen om het gedrag van mensen te observeren zonder hun toestemming of bewustzijn. Onderzoekers zouden dit natuurlijk in het verleden kunnen doen, maar in het digitale tijdperk is de schaal compleet anders, een feit dat vele fans van big data-bronnen herhaaldelijk hebben verkondigd. In het bijzonder, als we afwijken van de schaal van een individuele student of professor en in plaats daarvan kijken naar de schaal van een bedrijf of overheidsinstellingen waarmee onderzoekers in toenemende mate samenwerken, worden de potentiële ethische problemen complex. Eén metafoor waarvan ik denk dat ze mensen helpt het idee van massasurveillance te visualiseren, is het panopticon . Het panopticon, oorspronkelijk voorgesteld door Jeremy Bentham als een architectuur voor gevangenissen, is een cirkelvormig gebouw met cellen rond een centrale uitkijktoren (figuur 6.3). Wie deze uitkijktoren bewoont, kan het gedrag van alle mensen in de kamers observeren zonder zelf gezien te worden. De persoon in de uitkijktoren is dus een onzichtbare ziener (Foucault 1995) . Voor sommige privacyverdedigers heeft het digitale tijdperk ons ​​in een panoptische gevangenis gebracht waar technologiebedrijven en regeringen voortdurend ons gedrag in de gaten houden en herdenken.

Figuur 6.3: Ontwerp voor de panopticon-gevangenis, voor het eerst voorgesteld door Jeremy Bentham. In het midden is er een onzichtbare ziener die het gedrag van iedereen kan waarnemen, maar niet kan worden waargenomen. Tekening door Willey Reveley, 1791 (Bron: Wikimedia Commons ).

Om deze metafoor wat verder te dragen, wanneer veel sociale onderzoekers nadenken over het digitale tijdperk, stellen ze zich voor dat ze zich binnen de wachttoren bevinden, gedrag observeren en een hoofddatabase creëren die kan worden gebruikt om allerlei spannende en belangrijke onderzoeken uit te voeren. Maar stel jezelf nu voor in een van de cellen in plaats van jezelf in de uitkijktoren te verbeelden. Die hoofddatabase begint er uit te zien als wat Paul Ohm (2010) een database van verval heeft genoemd, die op onethische manieren zou kunnen worden gebruikt.

Sommige lezers van dit boek hebben het geluk dat ze in landen wonen waar ze hun ongeziene zieners vertrouwen om hun gegevens op verantwoorde wijze te gebruiken en om het te beschermen tegen tegenstanders. Andere lezers hebben niet zoveel geluk en ik ben er zeker van dat kwesties die door massasurveillance aan de orde worden gesteld, voor hen heel duidelijk zijn. Maar ik geloof dat er zelfs voor de gelukkige lezers nog steeds een belangrijk punt van zorg is bij massasurveillance: onverwacht secundair gebruik . Dat wil zeggen dat een database die voor één doel is gemaakt, bijvoorbeeld targeting-advertenties, op een dag voor een heel ander doel kan worden gebruikt. Een gruwelijk voorbeeld van onverwacht secundair gebruik vond plaats tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen gegevens van volkstelling werden gebruikt om de volkerenmoord tegen Joden, Roma en anderen te vergemakkelijken (Seltzer and Anderson 2008) . De statistici die de gegevens verzamelden in vredevolle tijden, hadden vrijwel zeker goede bedoelingen en veel burgers vertrouwden erop dat ze de gegevens op verantwoorde wijze zouden gebruiken. Maar toen de wereld veranderde - toen de nazi's aan de macht kwamen - maakten deze gegevens een secundair gebruik mogelijk dat nooit werd verwacht. Simpel gezegd, als eenmaal een stamdatabase bestaat, is het moeilijk om te voorspellen wie er toegang toe zal krijgen en hoe deze zal worden gebruikt. William Seltzer en Margo Anderson (2008) hebben in feite 18 gevallen gedocumenteerd waarin bevolkingsgegevenssystemen betrokken waren of mogelijk betrokken waren bij mensenrechtenschendingen (tabel 6.1). Verder, zoals Seltzer en Anderson opmerken, is deze lijst vrijwel zeker een onderschatting omdat de meeste misbruiken in het geheim plaatsvinden.

Gewone sociale onderzoekers zijn heel, heel ver verwijderd van het deelnemen aan mensenrechtenschendingen door middel van secundair gebruik. Ik heb er echter voor gekozen het te bespreken, omdat ik denk dat het u zal helpen begrijpen hoe sommige mensen op uw werk reageren. Laten we als voorbeeld terugkeren naar het project Tastes, Ties en Time. Door volledige en gedetailleerde gegevens van Facebook samen te voegen met volledige en gedetailleerde gegevens van Harvard, creëerden de onderzoekers een ongelooflijk rijke kijk op het sociale en culturele leven van de studenten (Lewis et al. 2008) . Voor veel sociale onderzoekers lijkt dit de meestergegevensbank, die voorgoed kan worden gebruikt. Maar voor sommige anderen lijkt het een begin van de database met ruïnes, die onethisch zou kunnen worden gebruikt. In feite is het waarschijnlijk een beetje van allebei.

Naast massasurveillance kunnen onderzoekers - ook in samenwerking met bedrijven en overheden - steeds meer ingrijpen in het leven van mensen om gerandomiseerde gecontroleerde experimenten te maken. In Emotionele Besmetting bijvoorbeeld namen onderzoekers 700.000 mensen op in een experiment zonder hun toestemming of bewustzijn. Zoals ik in hoofdstuk 4 heb beschreven, is dit soort geheime dienstplicht van deelnemers aan experimenten niet ongebruikelijk en vereist dit niet de medewerking van grote bedrijven. In hoofdstuk 4 heb ik je geleerd hoe je het moet doen.

In het licht van deze toegenomen macht zijn onderzoekers onderworpen aan inconsistente en overlappende regels, wetten en normen . Een oorzaak van deze inconsistentie is dat de mogelijkheden van het digitale tijdperk sneller veranderen dan regels, wetten en normen. Zo is de gemeenschappelijke regel (de reeks voorschriften die van toepassing is op het meeste door de overheid gefinancierde onderzoek in de Verenigde Staten) sinds 1981 niet veel veranderd. Een tweede bron van inconsistentie is dat normen rond abstracte concepten zoals privacy nog steeds actief worden besproken door onderzoekers. , beleidsmakers en activisten. Als specialisten in deze gebieden geen uniforme consensus kunnen bereiken, moeten we van de empirische onderzoekers of deelnemers dat niet verwachten. Een derde en laatste bron van inconsistentie is dat onderzoek naar digitale leeftijden steeds meer wordt vermengd met andere contexten, wat leidt tot potentieel overlappende normen en regels. Emotional Contagion bijvoorbeeld, was een samenwerking tussen een data-wetenschapper op Facebook en een professor en een afgestudeerde student aan Cornell. In die tijd was het gebruikelijk op Facebook om grote experimenten uit te voeren zonder toezicht van derden, zolang de experimenten voldeden aan de servicevoorwaarden van Facebook. Bij Cornell zijn de normen en regels heel anders; vrijwel alle experimenten moeten worden beoordeeld door de IRB van Cornell. Dus, welke set regels zou Emotionele Besmetting moeten regelen - Facebook's of Cornell's? Wanneer er inconsistente en overlappende regels, wetten en normen zijn, kunnen zelfs goedbedoelende onderzoekers moeite hebben met het juiste doen. Vanwege de inconsistentie is er misschien zelfs geen enkele goede zaak.

Over het algemeen leiden deze twee kenmerken - toenemende macht en gebrek aan overeenstemming over hoe die kracht moet worden gebruikt - ertoe dat onderzoekers die in het digitale tijdperk werken binnen afzienbare tijd met ethische uitdagingen worden geconfronteerd. Gelukkig is het bij het omgaan met deze uitdagingen niet nodig om helemaal opnieuw te beginnen. In plaats daarvan kunnen onderzoekers wijsheid putten uit eerder ontwikkelde ethische principes en kaders, de onderwerpen van de volgende twee secties.